sözlük yazarlarının çocukluk oyuncakları

babama göre eşşek kadar kız oldum. hatta babaanneme göre evlenilecek yaştayım. hala bebeklerim duruyor. hala oyuncakçıların önünden geçerken içeri dalasım geliyor. kızım olursa büyük ihtimalle o oyuncağı sana ben aldım önce ben oynicam diyip kavgaya girişirim. şimdiden eşime sabır versin.

sarı vosvosum vardı çok severdim,şimdi bulsam çıksa kuytu köşeden gene oynarım.okadar severdim.arka 2 tekerleği bozuk olduğu halde

körüklü otobüsüm vardı. seçim zamanıydı o zamanlar bende otobüsü süsleyip secim otobüsüne benzettim, üstüne hoparlör bile koymuştum hshshw

teletabilerim vardı en sevdiklerim. po olucam diye arkadaşlarımla kavga ederdim udhjdjdj

(bkz: uzun eşek) (bkz: birdir bir) (bkz: seksek)

araba direksiyonu. oklavaya takıp çekyatın kenarına sıkıştırırdım. kuzenimle minibüsçülük oynardık. "mağralı, tedaş, yatılı bölge, binevler. geliyor musun abla?"

çok güzel bir polis arabası vardı yoldan bizim eve doğru hafif bir yokuş vardı ordan bırakır kendi kendine gitmesini izlerdim bir gün yine bıraktım yola kadar indi yoldan geçen arabanın altında kaldı paramparça oldu güzelim araba

oyuncağım olmadı benim. zaten hastalıktan genelde oyun oynayacak halim yoktu. bi kere hastanede yatarken teyzemler ziyarete gelirken zaman geçsin diye kızma birader mi ne öyle bi şey almışlardı oyuncak değil ama oynanıyordu sonuçta. mahallede oyun oynayabildiğin sürece zaten önemli değildi oyuncak. ona sonda yetiştim neyse ki. mesela yu-gi-oh ve futbolcu kartları da oyuncak değildi ama mahallenin vazgeçilmeziydi. bi de top oynardık işte. yu-gi-oh'ta akıl alırım uyandirim he. edit: çok özür diliyorum lan. baya küçükken bi kere batman figürü almıştı babam. joker istemiştim de satan eleman batman vermişti joker yokmuş heralde. erken kaybettim onu aklıma o yüzden gelmemiş olabilir.

kendi emeğim göz nurum tahta kılıç. ondan başka bir oyuncağımı hatırlamıyorum

lego ve puzzle demirbaşlarımdı ama hala zekama bi artısını göremedim

kare dikdörtgen tahtalarım vardı küçük öyle lego mego alacak para da yok fikir de yok en güzelleri marangozdan artan tahtalarımdı küçük arabalara garaj yapar kule yapardım, sobanın etrafına domino gibi dizerdim yetmezdi etrafını dolanmazdı ama olsun tahtalarımı hep çok sevdim, hala kare küçük tahta göriym çok severim

bayramdaki harçlığımla almıştım. o zamanlar bir tane silah vardı,silahın ucuna bi şey takardık sonra da bir tane küçük hedef şeysi olurdu. babamla otururduk bi o atardı bir de ben atardım.

plastik topum. tek bitane değil tabi. sürekli patladığı için yenisi ile değiştirirdim. patlak olanı da kafamıza şapka yapardık. havası inerdi bazen onun patlaması daha zor olurdu sevinirdik bir bakıma. istanbuldan yaz tatilinde köye gelen birinin getirdiği cocacoladan çıkma patlak futbol topunun içine koyardık biraz ağır olurdu ama patlama sorununu çözerdik. bu seferde dereye düşerdi alamazdık .

bi tane ayım var ismi 'aliş' ya bi insan ayısına aliş ismi koyarmı. hala duruyor amk ayısı

ayım vardı çok yumuşaktı onunla uyur oynar yemek yerdim adını da yumyum koymuştum annemin makineye atmasıyla bitmişti her şey

nasıl bir duygu yoksunuyum arkadaş. ne oyuncak ne anı ne arkadaş. beni kapatın ruh ve sinir hastalıklarına.

peluş maymunum vardı la benim. kocamandı, boyumuz aynıydı lan. hatta karımdı o benim. o derece seviyordum amına kodumun oyuncağını. bazen sinirlendiriyordu beni, dövüyordum. bazense sarılıp öyle duruyordum dakikalarca. birgün annem bana sinirlenince attı camdan aşağı, bahçedeki ağaca takıldı. alamadık bir daha. vay amk ya. arada peluş oyuncak satan yerler görünce bakıyorum aynısından var mı diye. umarım bulurum bir gün. çok özledim orospuyu.

benim öyle pek oyuncağım yoktu bir oyuncak ayı iki araba hiç saymadığım kadar çok taso ve bilyeler yalnızdım yalnız büyüdüm belki de bu yüzdendir tek başıma oynamayı vakit geçirmeyi öğrendim ve hep hayal ettim o tasolar bazen asker bazen futbolcu bazen sıradan insan oldu o bilyeler arabalar ve ayı bir şekilde karıştı onlara ben onlarla şimdiki bilgisayar oyunlarının yapamadığı savaşları futbol maçlarını kendi kurduğum hayattaki simülasyonları yaptım en değerli oyuncağım hayal gücüm oldu hep

küçükken soğanlarla patateslerle falan oynardım, babamdan oyuncak isteyecek kadar şımartılıp büyütülmedim. hala öyleyim. 1.sınıfta dünyanın en iyi kalpli arkadaşı bana en sevdiği bez bebeği hediye etti, ismini ayşegül koyduk. 18 yaşındayım her gün o bebeği öpüp sarılıp uyuyorum. i̇lk oyuncağım.

yoktu. çamurdan yapardım.

bebeklerimin kolunu bacağını koparıp oyuncak tavada pişirirdim. tam bir çaki ksmsksdmdks

sarı saçları mavi gözleri olan bir bebeğim vardı adı da fatmanurdu. saçlarından sürüye sürüye gezdirirdim evde. nasıl kıskandıysam artık elimden az çekmedi en son yüzünü kırmızı oje ile boyamıştım

hiç unutmam kinder sürpriz almıştım bir kere içinden bir tane bebek çıkmıştı ben de büyüyene kadar saklayacağım seni demiştim 2 sene sonra ablam erkek çocuğu bebek mi saklar diyip sobaya atmıştı

safinaz'ım. çok da güzel bir hikayesi vardı. annemden hatıra. ölene kadar saklarım.

valla bizim pek paramız yoktu ben de bildiğimiz mısırdan kömürle ağız burun göz çizer barbie bebek yapardım. onun bir de hiç açılmamış halinde saç gibi ipler olurdu, bazen beyaz bazen mor. onları da saç olarak hayal ederdim. çocukluk güzel şey yahu.

bp'nin meshur tirindan vardi bende nereye gitsem gotururdum. adana'ya mersin'e falan da goturmuslugum var oyuncak dersin halida gitmez dersin ama kac bin km yol yapti.

ben şanslı bir çocuktum, baya şanslı. evin en küçük çocuğu olmam ve kardeşlerimle aramda baya bir yaş farkı bulunmasından dolayı çoğu zaman isteklerim oldu. ablam bir gün elinde et bebekle geldi. zenci bir et bebek. kuzenim esmerdi, e bebeğim de esmerdi. dolayısıyla adı kuzenimin adı olmalıydı. bebeğimin adını "ahmet yasin" koydum. haklısınız bu nasıl vizyon. ahmet yasin'in puseti falan vardı. sarı ve ayıcıklı pusetin içinden kahverengi bir bebek bakıyor. aslında korkunç ama ahmet yasin'i çok severim. bildiğiniz evladım bellemiştim. malum et bebek ve göbek deliğinden tutun, totosuna kadar her ayrıntısı var. ahmet yasin artık büyümüştü ve ben de onun annesi olarak görevimi yapmalıydım. evladımı sünnet ettirecektim. bebeğime beyaz atlet giydirip, bebek arabasına koyup "sünnetimiz var gelin buyrun." diye mahalleyi gezdirmiştim. ahmet yasin bir yana, dünya bir yana. geçenlerde aldım elime, kokladım. yemin ediyorum burnumun direği sızladı. kokusu aynı koku, evladım! i̇smini değiştirmeyi düşündüm geçen sene ama o ad o kadar bütünleşmiş ki bebeğimle olmadı yahu. ahmet yasin dediğim an çocukluk arkadaşlarım patlatır kahkahayı. daha bir sürü oyuncağım var ama en önemlisi budur.

pembe panterim var, aldığımda benden büyüktü, kulağına kırmızı bir toka taktım vakti zamanında. i̇lerde eğer birinin bana gerçekten değer verdiğini hissedersem ve ona ben de değer verirsem, asla kulağından çıkarmam dediğim o tokayı ona vericem.

beyaz küçük bi kopegim vardi ipini cekince yürüyüyodu gozlerinden isik falan cikiyordu, kucukken hep korkarmisim halada duruyor insan atamiyor

beyblade lerim vardı ama hepsini kırardım aldıktan belli bi süre sonra

o zamanların adıyla safinaz bebeklerden vardı bende.. şuan her tarafı renkli renkli iplerle yamalanmış, ağzının altında belki yemek yer diye kocaman bir delik açılmış ,saçları kesilmiş ve her yanında boya izleri olsada onu yıllar yıllar önce 'deprem riski var' dediklerinde acil çantama ilk onu koyduğum günki kadar çok seviyorum.

benim oyuncak papağanım vardı yahu. pille çalışıyordu ve ne söylesem tekrar ediyordu ama değerini bilmediysem demek.. ne oldu ki ona hüzünlendim :(

mandal... annem eve mandal alınca sevinirdim.oyuncak yerine hep mandal isterdim, çeşit çeşit rengarenk mandallar.. peki mandalları süslü oyuncaklardan üstün kılan şey neydi? bir kere hayal gücümün uzanabildiği her şekle girerlerdi.kah kaleyi koruyan askerler, kah ganimet peşinde koşan korsanlar olurlardı. mandallar konuşamaz ama ben konuştururdum onları.hepsinin duyguları vardı.mavi mandal kırmızıya aşık olurdu.ama nasıl bir aşk? kırmızının iç yayı gevşekti ama mavi mandal bunu görmezdi. kusurlarını göremeyecek kadar aşıktı ona.kırmızı ise mavi mandala karşılık vermezdi.maviyi de ben teselli ettim hep. söylesem güleceksiniz ama teselli etmeyi de mavi bir mandaldan öğrendim. şimdi büyüdüm, hayalgücüm ise küçüldü. şimdi sepetteki 10 yıllık mavi mandala bakıyorum. o mandal.ben istemedim diye çöpe atılmamış, bir kolu kopmuş, aşkını kaybetmiş, 10 yıl önceki kale kuşatmalarının, meydan savaşlarının kahramanı mavi mandal.. artık hiçbir serüven yaşamıyor.dedim ya hayal gücüm yetmiyor. şimdi sepetinde sessiz sakin yaşıyor.belki diğer genç mandallara kendi serüvenlerini anlatıyor ve çöpe atılacağı günü bekliyor. onu atmayı hiç istemezdim ama biliyorum ki birgün ben de hayalgücümü tamamen kaybedeceğim ve onu sıradan bir mandalmış gibi atacağım.

ben o eski nesilden olamadım barbilerim vardı benim bir hevesle alırdım sonra hepsinin saçını keser yüzünü boyardım sonra da babaannem sobaya atardı hepsini

küçük ayakçağı olan motorlardı abim renk renk alırdı bana seviyorum diye

civciv hemde canlı yani onları oyuncak gibi görmem şimdi biraz tuhaf geliyor ama ben küçükken biz bahçemizde tavuk beslerdik tabi civcivlerimiz de vardı ve hepsini boyardım isim verir onlara evlatlarım gibi davranırdım bazılarını severek öldürdüm bu yüzden kendime hala çok kızgınımdır

o kadar fakirdik ki erkek çocuğu olmasak oynayacağımız hiçbir şey olmazdı.

abi bu sandalyenin tekerleri olur yada bu bebeklerin örümceklerinin tekerleklerini söküp bide sopa bulurduk ucuna takar gezerdik. kim hızlı kaçarsa onun arabası hızlı olurdu. bide bana hiç oyuncak almazlardı. hep dedem yapardı tahtadan traktör kasası olurdu , tır yapardı o plastik oyuncaklardan daha çok zevk alırdım. mekanın cennet olsun canım dedem.

abimin tüpçü kamyonu vardı hshsdg

legolar. bir sürü legom vardı, onları sürekli şekilden şekle sokardım. kimi zaman boyum kadar dizip onlardan mikrofon yapardım ve kendimi şarkıcı zannederdim. bazen de onlarla kaleler kurup savaşırdım. annem toplamamı istediğinde de hepsini yatağın altına ittirirdim.

mandal vardı.burnuma,kulağıma,parmaklarına takar kardeşimi korkuturdum.bide rengarenk oyuncak ayım vardı.hala saklıyorum kendisini çocukluktan kalan tek oyuncağım.

köyde büyüdüm ben. oyuncak alacak paramız yoktu ama eğlenmesini bilen çocuklardık. mandalları oynardık, mısırlardan bebek yapardık ki çoğu zamanımız zaten sokakta toz, toprak, çamur içinde geçti. mutluyduk

bulaşık makinesinin içindeki çatal-kaşık bölmesini, kendime piknik çantası olarak tahsis etmiştim. onun dışında çok oyuncağım vardı ya. hemen hemen her gece babam bir tane oyuncak alırdı bana. tabi oyun oynarken farklı bir stilim vardı. mesela barbie bebeğimin yatağı, mehmet doğan'ın büyük türkçe sözlüğüydü. zenginlik alameti olan tüm oyuncakları babam aldı sağ olsun. ha bir de topaçtan çok iyi anlarım. onda da babam sağ olsun, her türlü marangozluk faaliyetinin yapıldığı bir çarşıda abimle bana özel topaç yaptırmıştı.

bir sürü oyuncağım oldu ama en güzeli abimlerindi o oyuncak bendim. biriyle 8 biriyle 9 yaş var aramda elemanlar ben aylıkken oturma odasının köşelerine geçip beni birbirlerine yuvarlayıp duruyorlarmış ve ben henüz 6 aylıkken. bu arada abimler bunu okuyorsa ikinizin de aq

köye gittiğimde oyuncak bulamıyoduk namazlağıları dürüp başına tülbent bağlayıp bebek yapardık süslü barbielerden daha güzel bi oyuncak o bizim için

(bkz: çiçekler ) sabahtan akşama kadar ot böcek çiçek incelermişim. sanırım bundan daha sıkıcı bir çocukluk olamaz

kaç yaşına gelirsem geleyim paylaşmak istemeyeceğim şeylerdir

Küçük sopalar sanırım, çelik çomak falan oynardık

Bi tane Emine’m vardı. Büyük, fosforlu yeşil saçları olan bez bebeğim. 3 yaşlarında falan ancayım. Motorumun arkasındaki seleye Eminemi koyup gezdirmek istedim. Çıktık yola...yarı yolda fark ettik ki Emine düşmüş. Rahat 1 saat aradık ama bulamadık. Hala içimde o yeşil saçlı Emine.

Hiç birine kıyamazdım, zarar vermekten hep korkardım.. Hala bir kaç bebek durur çoğu kendi karton kutusunda.. O zamanda kıyamamazlıktan eksik hissetmişim meğerse yeni yeni farkına varıyorum.